هشتمین خورشید ولایت

ای خراسان

ای خراسان، ای زمینت جنت‏المأوای من‏
ای غبارت توتیای دیده‏ی بینای من‏

ای خراسان، ای محیطت مهبط روح‏الامین‏
ای حریم دلگشایت وادی سینای من‏

ای خراسان، ای ز خورشیدت جهانی تابناک‏
ای فروغت روشنی‏بخش شب یلدای من‏

ای خراسان، ای مقام امن، ای دارالولا
ای ز تو مهر ولایت نقش بر سیمای من‏

ای خراسان، ای مطاف شیعه، ای باب المراد
ای تو بیت‏المقدس وای کعبه، ای بطحان من‏

ای خراسان، ای مرا پرورده در دامان مهر
شمه‏ای بشنو ز اوصاف خود از لبهای من‏

نیک می‏دانی ندارم در سخن دستی قوی‏
فاش گویم، نیست توصیف تو در یارای من‏

طبع خاموش من و خورشید جان‏افروز تو
روضه‏ی زیبای تو، وین نظم نازیبای من‏

در مدیحت بس، که فرموده است ختم‏المرسلین‏
می‏شود در توس مدفون عضوی از اعضای من‏

از امام راستین بشنو سخن آنجا که گفت‏
از خراسان سرزند خورشید از ابنای من‏

ای بهشت جاودان، ای خطه‏ی زیبای توس‏
ای فضای دلگشایت مأمن و مأوای من‏

هم تویی دارالسرور و هم تویی دارالقرار
هم تویی دارالامان، هم مشهدت منشای من‏

تربتت مسجود آدم، مرقدت طور کلیم‏
مدفنت معراج عیسی، روضه‏ات ملجای من‏

ای که در آغوش پاکت خفته فرزند رسول‏
اختر برج ولایت، هشتمین مولای من‏

ای سلیل مرتضی، ای اصل دین، ای بوالحسن‏
ای خدا از تو رضا، ای از تو استرضای من‏

تا به نیشابور خواندی خطبه‏ی توحید را
شد نشابور از شرافت مسجدالاقصای من‏

شرط کردی چون ولای خویش را در آن حدیث‏
پر بود از آن ولا هر جزوی از اجزای من‏

ای جهان لطف، ای بحر کرم، ای اصل جود
مهر امروز تو باشد توشه‏ی فردای من‏

در دبستان تو خواندم ابجد توحید را
مکتب والای تو شد مکتب والای من‏

عارز از اعجاز عیسی گر زمانی زنده ماند
زنده‏ی جاویدم از عشق تو ای عیسای من‏

دامنی آلوده، دارم ای زلال بی‏زوال‏
پاک کن ز آلودگی دامان شوخ‏آلای من‏

در جوانی گر خطایی رفت، معذورم بدار
یاری‏ام کن تا نلغزد روز پیری پای من‏

هر چه هستم، خانه‏زادم، رحمتت را درخورم‏
لطف کن منگر به عصیان‏های بی‏احصای من‏

تا مرا یاد است، چشمم بوده و احسان تو
وامگیر احسان خود را از من ای مولای من‏

برندارم یک نفس دل از تو و الطاف تو
گر بساید آسیای نه فلک اعضای من‏

من که در هر صبح چون خور آستان‏بوس توام‏
لحظه‏ای گر دور مانم زآستانت، وای من‏

ناز پرورد وصالم، از درت دورم مکن‏
طاقت دوری ندارد این دل شیدای من‏

ریشه در این خاک دارم از ازل، دارم امید
با تو باشم تا ابد، این است استدعای من‏

تا گشودم بال، در این بوستان بگشوده‏ام‏
مرغ دست آموزم و این باغ باشد جای من‏

آشیان دل به گلزار تو بستم از نخست‏
نغمه‏پرداز تو باشد بلبل‏گویای من‏

همتم نگذاشت تا بر خاک ریزم آبرو
بی‏نیاز از غیر باشد همت والای من‏

تا به رویت دیده بگشودم، نظر بستم ز خلق‏
گر چه اندر سیم و زر گیرند سر تا پای من‏

غیر درگاه تو کانجا بنده‏سان آرم نماز
خم نخواهد شد به پیش هیچ کس بالای من‏

من نه تنها حلقه در گوشم، که در این پیشگاه‏
حلقه در گوشند هم آبا و هم ابنای من‏

این تو و آن مهربانیها و آن لطف عمیم‏
این من و این زشتکاریهای بی‏پروای من‏

هر کسی فردای محشر دامنی آرد به دست‏
دست ما و دامنت ای منجی فردای من‏

بر سر خوان توام مهمان و از شرم گناه‏
غیر اشک چشم، آبی نگذرد از نای من‏

روزهای زندگانی خیره طی شد ای دریغ‏
لحظه‏ای روشن نشد از پرتوی، شبهای من‏

دل اگر در خون نشست و خون اگر از دیده رفت‏
هیچ کس نشنید از لبهای من شکوای من‏

ناله‏ام هرگز نیاورده است گوش خلق را
گر فلک شد تیره‏گون از آه دودآسای من‏

حاجت خود را چو بی‏دردان نکردم آشکار
عمر اگر بر باد شد، برجاست استغنای من‏

روز شد با شب قرین و بخت شد با خواب جفت‏
سر نزد خورشید بخت از مشرق دنیای من‏

نیست پروایی مرا از گیر و دار روزگار
تا که باشد در جوار آستانت جای من‏

گر نهان دارم ز مردم ناله‏ی جانسوز را
نیست پنهان از تو آلام دل دروای من‏

شاهد آرم مصرع استاد شروان را که گفت‏
«چون فلک شد پرشکوفه نرگس بینای من»

چامه را گفتم بدان امید، تا روز جزا
بر رخم چشم عنایت وا کند مولای من‏

خواستم تا چامه را زینت دهم با نام او
ماند از گفتن دریغا منطق گویای من‏

یافت پایان چامه در میلاد مسعودش «کمال»
گر قبول افتد، رود از یاد من غمهای من‏